Van de zoon en de zee

Een kind vertelt vanuit de moederbuik en doet verslag van zijn geboorte en zijn eerste kennismaking met de wereld. Dan neemt de zee het woord en toont haar onstuimigheid en hoogmoed, haar aanzwellende kracht en honger om de mens een les te leren. Het enige wat de zee vertedert is het onschuldige kind. Dit geldt ook voor de vader, de derde stem in deze bundel. Als ook hij van zich laat horen is de bedwelmende cocktail vol spiegelingen en dwarsverbanden compleet. 'Wat de poëzie van Boskma onderscheidt van die van anderen is de innerlijke noodzaak.' NRC Handelsblad 'Het oeuvre van Pieter Boskma is zo elementair als water, als geduldig water, haastig water, geheimvol water, verdwaald water, geschreven water, gezongen water.' Joost Zwagerman Pieter Boskma (1956) is de dichter van een veelgeprezen en rijk oeuvre. In 2010 verscheen Doodsbloei , een van zijn meest gevierde en gelezen werken. Daarna volgden de bundels Mensenhand (2012, Ida Gerhardt Poëzieprijs), Zelf (2014, genomineerd voor de VSB Poëzieprijs) en Tsunami in de Amstel (2016).