Mensen in de oorlog

‘"Mensen in de oorlog" kwam als een verlossing.’ Stefan Zweig In dit meesterwerk van Andreas Latzko is de grimas van de oorlog onverbloemd en onverhuld zichtbaar. Zijn doel was om mensen met zijn taal te grijpen en de ogen te openen. Want alleen datgene wat mensen dwingt zelf te voelen, door hun verbeelding te prikkelen, kunnen ze hun medemensen niet aandoen. Andreas Latzko gebruikte zijn ervaringen als vrijwilliger aan het front om verschillende standpunten over de oorlog weer te geven. Hij schrijft over duistere instincten, over kwellingen en overgeleverd zijn aan de verschrikkingen van oorlog. 'Mensen in de oorlog', voor het eerst gepubliceerd in 1917, verscheen in dertig talen en was in Duitsland lange tijd verboden. Het is niet alleen een meeslepend literair werk, maar ook een belangrijk historisch verslag. Andreas Latzko (Boedapest, 1876 – Amsterdam, 1943) was een Oostenrijks-Hongaarse schrijver. In 1915 ging hij vrijwillig naar het front om met autoriteit over de oorlog te kunnen schrijven. In 1916 stortte hij aan het Isonzofront fysiek en mentaal in. Om aan te sterken vertrok hij naar Davos en schreef daar de eerste hoofdstukken van zijn bekendste werk 'Mensen in de oorlog'. In 1920 verhuisde hij naar Salzburg, waar hij goed bevriend raakte met Stefan Zweig. Vanaf 1931 woonde hij met zijn vrouw en zoon in Amsterdam, waar hij in 1943 overleed. Voor de verschijning van 'Van het westelijk front geen nieuws' was 'Mensen in de oorlog' het bekendste anti-oorlogsboek. Met een voorwoord van Stefan Zweig. Vertaald en van een nawoord voorzien door Marcel Misset.