Ik heb mijn lief in eeuwigheid

Vroomen vergelijkt liederen, collaties en viten die in gebruik waren bij moderne devoten. Met innovatieve methoden, gebaseerd op de taalhandelingstheorie en Digital Humanities, wordt de precieze functie van de afzonderlijke tekstgenres onderzocht. De liederen richten zich op de emotionele begeleiding van de devoot. Dit blijkt uit de expressieve taalhandelingen zoals klachten, maar ook uit het gebruik van woorden als hart en minne. De prozagenres zijn gericht op de morele begeleiding. De collaties geven advies en aansporingen, wat blijkt uit de directieve taalhandelingen en de hoge frequentie van het werkwoord zullen. De viten tonen het juiste voorbeeld en bevatten vooral informatieve taalhandelingen over het leven van de zusters. Lisanne Vroomen laat in haar boek zien dat het lied, een genre dat op het eerste gezicht anders lijkt dan prozatekst, een integraal onderdeel is van de tekstcultuur van de moderne devotie.