Een waakhond aan me vastgebonden

“Wiggelied, de vorige bundel van Margriet Westervaarder, werd omschreven als ‘Zintuiglijk, zinnelijk, angstaanjagend, ongemakkelijk, ontroerend, hartstochtelijk en vooral: aangrijpend mooi. Flonkerende, diamantscherpe gedichten van een eigenzinnig dubbeltalent.’ In een waakhond aan me vastgebonden – een titel als een gedicht in vijf woorden, want het is natuurlijk maar de vraag waar zo’n waakhond voor nodig is: om iemand tegen de wereld te beschermen, of andersom? – is de lezer opnieuw te gast in de wereld van Westervaarder. Het is een wereld van liefde en verlies, verwoord in klare taal. In haar gedichten is het nooit louter leuk en gezellig – als er niks aan de hand is, heeft de dichter vrij – maar het is ook nooit uitzichtloos. Daarvoor is er letterlijk overal en altijd veel te veel te zien en te beleven. Margriet Westervaarder heeft de gave om te zeggen waar het op staat en daarmee de lucht te klaren voor de lezer. Het geheim van deze gedichten: ze weigeren om ons al te opzichtig te troosten, en juist daardoor doen ze het toch: zoals zelfs de meest vervaarlijke waakhond bij nadere kennismaking een goeie lobbes kan blijken te zijn. Waarachtige, beeldende, kraakheldere, overweldigend heerlijke poëzie over vroeger en later, voor nu en altijd.” – Ingmar Heytze, 2025 Van Margriet Westervaarder verscheen in 1990 de dichtbundel lichaam van water in de zee. Nadien publiceerde zij gedichten in het literair tijdschrift Extaze, In de Knipscheer, 2017, 2018. Bij deze uitgeverij kwam in 2022 haar bundel wiggelied uit, waarover Hettie Marzak op Meander Magazine oordeelde: ‘Westervaarder kan haar eigen bestaansrecht in de poëzie opeisen’. Behalve dichter is Margriet Westervaarder ook beeldend kunstenaar.