Desalniettemin zal ik leven

In augustus 2024 werd ik geveld door leukemie. De prognose was bijzonder ongunstig. Met iedere hartslag werd mijn hart zwakker. Ik was op sterven na dood. Toch ging een heel regiment professoren, doktoren en verplegend personeel onvermoeibaar de strijd aan met mijn bloedkanker om dat hart weer stevig te laten kloppen en me terug een leven te schenken. Verbeten en vastbesloten om mij hierdoor te sleuren terwijl ik bad om een mirakel. In mijn lange lijdensweg doorliep ik drie klinieken. Uiteindelijk wist men mijn stervende hart te heroveren. Maar het waren vooral de hartelijke Limburgers, daar in de kliniek van Hasselt, die mijn hart wisten te veroveren. Tijdens mijn opnames schreef ik dit boek over mijn gevecht en lijdensweg... En over hoe mijn lijf, mijn geest en mijn spirituele weerbaarheid danig op de proef werden gesteld. Ik schreef dit boek om lotgenoten te steunen en hen te vertellen dat zij niet alleen staan in hun strijd. Dit zijn de dagboekvertellingen van mijn herrijzenis. Het duel met de dood heb ik voorlopig nog niet verloren. En zelfs al komt de ziekte ooit terug, desalniettemin zal ik leven...