DE LETTER SUBSIDIE

Het kwam voorzitster Samantha Zeezeiler voor, alsof de beminde overleden schrijver met minder spotjes was uitgelicht dan onlangs op dat boekenbal. Ze schikte haar zachtgrijs mantelpak, gaf haar identiteit prijs en nam haar baseball pet af en trok de zonnebril van haar neus. Schichtig ging haar blik over een zee aan letteren minnend doodshoofden, bewegingsloos in afwachting van wat deze late maar warme tweeëntwintigste oktoberdag nog zou brengen. ‘Daar moet u zijn,’ zei de jongen die haar de gereserveerde zitplaats aanwees. ‘Waar?’ vroeg ze. ‘Daar,’ wees de jongen andermaal in zijn aanmatigend zilverblauw pak. ‘Bedoel je naast minister B?’ De knul knikte hartgrondig en geamuseerd. Het zaallicht van de stadsschouwburg doofde en links van de kist floepte een volgspot aan boven een katheder. Een meisje verscheen met brede heupen. Ze had een harde sopraan, die nochtans niet tot Samantha doordrong. Wat zeer hevig tot Samantha doordrong, was iets geheel anders.