De huilende gorilla

Toevallig bleek ik in café Nel in Amsterdam naast een jongen uit Oekraïne te zitten. Hij zat daar met zijn vrouw. Hij was net uit het leger, maar wilde zo snel mogelijk terug. Een mededeling die zijn vrouw zichtbaar niet pret- tig vond. Ze stonden op het punt weg te gaan. Er waren voor de hand liggende vragen die ik hem niet kon stellen: waarom was hij hier in Nederland, hoe ging het aan het front, wat dacht hij van de toekomst, hoe was de stemming in het leger, dacht hij dat Oekraïne een kans had om te winnen? Ik liet weten dat ik het jammer vond dat het echtpaar vertrok en toen zei hij: “Mijn leven is een roman die bestaat uit een reeks korte verhalen. Ik loop in de ruïnes van een dorp of een stad, sla nu eens linksaf en dan weer rechts, ik ga een huis binnen, of een winkel, ik kom in een boerderij terecht of ik ben in een ziekenhuis aan het front. Het meest ben ik bij mijn vrienden, de soldaten.” Ik was verbaasd; wat hij beschreef was precies dit boek met korte ver halen, dat je inderdaad kunt lezen als een roman. Een oorlogsroman. Aan deze onbekende Oekraïense jongen en zijn vrouw draag ik dit boek op.